ریزرایانه چگونه زندگی انسان را متحول می‌کند

 شاید بعضی از فیلم‌های سینمایی علمی-تخیلی دهه ۸۰ میلادی را به خاطر بیاورید که در آن، یک ریزرایانه به بدن انسان برای انجام ماموریتی تزریق می‌شد. اگرچه هنوز به آن مرحله نرسیده‌ایم که یک زیردریایی میکروسکوپی را به بدن خود ارسال کنیم، اما پیشرفت‌های دیگری در زمینه‌ی قرار گرفتن ریزرایانه‌ها در بدن صورت گرفته است؛ به‌طوری‌که پیشرفت‌های مهندسی موفق به ساخت رایانه‌هایی شده است که می‌توانند در داخل بافت‌های زنده‌ی بدن جای‌گذاری شوند.

اکنون، مدت ۲۰ سال از زمانی که کوین وارویک، دانشمند بریتانیایی از جای‌گذاری نخستین فرستنده‌ی سیلیکونی RFID در بازوی خود استفاده کرد، می‌گذرد. درواقع هدف وارویک این بود که با استفاده از این فرستنده، رایانه‌های موجود در درهای ورودی، لامپ‌ها و دیگر ابزارها را کنترل کند. سپس یک مرحله فراتر رفت و دستگاه دیگری را به سیستم عصبی خود متصل کرد تا بتواند یک بازوی روباتیک را کنترل کند. پس از این اختراع، وارویک نام مستعار کاپیتان سایبورگ را برای خود انتخاب کرد.

مقاله‌ی مرتبط:

• نگاهی به مشهورترین سایبورگ‌های واقعی جهان

با وجود آنکه ریزرایانه‌ها هر روز در تیتر خبرها دیده نمی‌شوند، اما باز هم سرعت پیشرفت آن‌ها روند قابل‌قبولی را طی می‌کند و هنوز هم اخبار شگفت‌‌انگیز در خصوص آن‌ها وجود دارد.  برای مثال، در اوایل سال ۲۰۱۸، یک تیم تحقیقاتی در دانشگاه میشیگان به سرپرستی دیوید بلاو، استاد دانشکده‌ی کامپیوتر و برق، با استفاده از یک پردازنده‌ی کم‌مصرف انرژی، موفق به ساخت کوچک‌ترین رایانه‌ی جهان شدند.

اندازه‌ی این دستگاه از هر طرف ۰.۳ میلی‌متر است که تنها یک دهم ابعاد نمونه‌ی قبلی آن است. از آنجا که امکان ساخت سنسورهای دما و فشار برای این ابزارهای جدید وجود دارد، تیم بلاو در نظر دارد که در کنار دیگر کاربردهای ممکن، گریزی به وضعیت تومورها بزند. به این ترتیب که مشخص شود پس از شیمی‌درمانی یا دیگر معالجات، اندازه‌ی تومور چه تغییراتی پیدا می‌کند. این کار با جای‌گذاری ریزرایانه در داخل تومور صورت می‌گیرد.

اگرچه توسعه‌ی میکرورایانه‌ها هیجان‌انگیز است، اما موانعی در میان وجود دارد که از گسترش آن‌ها در بخش بهداشت و سلامت جلوگیری می‌کند. یکی از بزرگ‌ترین مشکلات این دستگاه‌ها، ساختن باتری‌هایی است که بتواند انرژی آن‌ها را به مدت زمان کافی فراهم کند. زیرا همان‌طور که سایز باتری‌ها کاهش پیدا می‌کند، ظرفیت انرژی ذخیره‌شده در آن‌ها به طور چشم‌گیری کم‌تر می‌شود. باتری‌های مورد نیاز برای ریزرایانه‌ها، به‌طور قابل‌توجهی کوچک‌تر از باتر‌ی‌های معمولی هستند و به همان نسبت، ظرفیت آن‌ها هزاران مرتبه کم‌تر خواهد بود.

یکی از راه‌حل‌های احتمالی، استفاده از راهکارهایی برای خودشارژشوندگی ریزرایانه‌ها است. به‌عنوان مثال، پرتوهای مادون قرمز می‌توانند حسگرهای تعبیه‌شده در بدن موش‌های آزمایشگاهی را از راه دور شارژ کنند. از طرفی، دانشمندان در حال تحقیق و بررسی روی این موضوع هستند تا انرژی الکتریسیته‌ی لازم برای ریزرایانه‌ها را از طریق برداشت انرژی ترموالکتریک تامین کنند. با این حال، هنوز در مقیاس کوچک موفق به انجام این کار نشده‌اند.

برای تامین انرژی به روش ترموالکتریک، لازم است که بین دو بخش از ریزرایانه، اختلاف دما برقرار شود. حال آنکه سطح این نوع رایانه آن‌قدر کوچک است که برقراری اختلاف دما بین دو نقطه از آن کار بسیار سختی خواهد بود. روش‌های دیگری مانند استفاده از مولکول‌های گلوکز برای تامین انرژی وجود دارد که در حال بررسی هستند.

یک راه‌حل موثر برای تامین انرژی میکرورایانه‌ها توسط باتری‌های کوچک، صرفه‌جویی در مصرف انرژی است. بلاو و تیم همراهش به این نتیجه رسیدند که می‌توانند مصرف برق میکرورایانه‌ها را به‌صورت تدریجی کاهش دهند؛ به این ترتیب ریزرایانه‌ها در هنگام انجام محاسبات در حالت فعال قرار دارند و پس از پایان کار خود در حالت خواب قرار می‌گیرند.

این راهکار کمک می‌کند، تا مصرف برق ریزرایانه‌ها کاهش قابل‌توجهی پیدا کند. بلاو و تیم همراهش با بهبود ترانزیستورها، کاهش برخی مدارها و ایجاد برخی از بهینه‌سازهای مدار، توانستند تا مصرف انرژی این دستگاه‌ها را به مقدار بی‌نهایت کوچک ۲۰ پیکووات (معادل سیصد تیریلیونیم وات) برسانند. بااین‌حال، چنانچه انتقال داده‌ها به‌درستی صورت نگیرد، کوچک‌تر کردن و کاهش توان مصرفی ریزرایانه‌ها اهمیت و ارزشی نخواهد داشت. فعال کردن یک آنتن رادیویی می‌تواند در چند میلیاردم ثانیه و بدون هزینه‌ی انرژی بالا، ریزرایانه را به کار بیاندازد. بلاو در توضیحات خود گفته است:

برای اینکه صدای رادیو شنیده شود نیاز به یک صوت بلند است. در واقع کاری که ما کرده‌ایم، استفاده از اصوات بلند به‌صورت لحظه‌ای و کوتاه‌مدت است.

چنانچه دیگر تیم‌های تحقیقاتی بتوانند مانند تیم بلاو بر موانع فناوری غلبه کنند، انقلاب شگرفی در زمینه‌ی تشخیص تومور به وقوع خواهد پیوست. به‌عنوان مثال، شرکت CubeWorks که از دستاوردهای جانبی پروژه‌ی میکروذره‌های میشیگان است، موفق به طراحی سیستمی از میکروسنسورهای شبکه‌ای شده است که قابلیت اتصال به اشیای روزمره را دارد.

در واقع، این میکروسنسورها می‌توانند به ابزارهایی مانند سیستم‌های هوشمند خانگی، مزارع بادی، دستگاه‌های نمایشگر قند خون و دیگر موارد مرتبط با اینترنت اشیا ارتباط برقرار کنند. این رایانه‌ها می‌توانند توسط انرژی خورشیدی اطلاعاتی مانند درجه حرارت، فشار محیط اطراف، تصاویر دیجیتال و مسیر حرکت در یک منطقه را جمع‌آوری کنند. بنابراین، می توان انتظار فرا رسیدن روزی را داشت که نحوه‌ی تعامل ما با ساختمانی که در آن زندگی می‌کنیم و لباسی که می‌پوشیم متحول شود.

راهکارهای مناسب سازی شهرهای هوشمند برای معلولین

به‌تازگی اپلیکیشن‌های جدیدی جهت معرفی مکان‌های مناسب‌سازی‌شده برای معلولین و ارتقای کیفیت زندگی آن‌ها در شهرهای هوشمند، ایجاد شده است. اما آیا این فناوری‌ها در شهرهای هوشمند می‌توانند به معلولین کمک کنند؟

در این مقاله معایب و مزایای اپلیکیشن‌ها و نقشه‌های دیجیتالی معرفی‌کننده مکان‌های مناسب‌ سازی‌شده برای معلولین را بیان می‌کنیم و روش‌های مورد استفاده برای ایجاد آن‌ها را نیز مورد بررسی قرار می‌دهیم. این اپلیکیشن‌ها و نقشه‌ها می‌توانند زندگی بهتری را برای معلولین به ارمغان بیاورند و به هدایت بهتر آن‌ها در شهرها (به‌خصوص در یک شهر هوشمند) کمک کنند؛ اما گاهی اوقات مشکلات بزرگی را نیز برای آن‌ها ایجاد می‌کنند.

در ابتدا یکی از روش‌های مورد استفاده برای جمع‌آوری اطلاعات برای ساخت این اپلیکیشن در یکی از شهرهای آمریکا را بیان می‌کنیم.

در خیابان‌های شهر نشویل در ایالت تنسی آمریکا، گاهی‌اوقات گروهی از افراد معلول که هدف خاصی را دنبال می‌کنند، در گوشه‌ی خیابان دورهم جمع می‌شوند، عده‌ای از آن‌ها روی ویلچر و عده‌ای دیگر نیز درحال قدم‌زدن هستند. این افراد درحالی‌که گوشی هوشمندی در دستشان است، از یک فرد هماهنگ‌کننده برای استفاده‌از یک اپلیکیشن کمک می‌خواهند. این افراد معلول به گروه‌های کوچکی تقسیم می‌شوند و رستوران‌ها، کافی‌شاپ‌ها و مغازه‌ها را از لحاظ مناسب بودن برای برای افراد معلول بررسی می‌کنند. این بررسی شامل وجود یا نبود امکانات و ویژگی‌هایی همچون پارکینگ اختصاصی برای معلولین که با نماد بین‌المللی آن مشخص شده باشد، شیب مخصوص عبور صندلی‌چرخ‌دار، در ورودی خودکار، راهروهای عریض در دستشویی‌های عمومی که میله‌هایی برای گرفتن دست به آن‌ها جهت تسهیل راه رفتن معلولین نیز در آن‌ها نصب شده باشد، متون بریل، استفاده از لامپ‌هایی با فلیکر پایین، استفاده از کف‌پوش‌های مات در کف و استفاده از صابون‌های بدون رایحه در این مکان‌ها می‌شود.

مقاله‌های مرتبط:

• شهر هوشمند و مفاهیم آن
• تورنتو، اولین شهر هوشمند گوگل

این گروه پس از جمع‌آوری اطلاعات لازم، آن‌ها را با استفاده از یک اپلیکیشن ثبت می‌کنند و ویژگی‌ها و امکانات مکان‌های مختلف را رده‌بندی می‌کنند. هنگامی‌که تمامی اطلاعات لازم ثبت شد، در یک پایگاه داده جمع‌آوری می‌شوند و دیگر افراد معلول می‌توانند برای یافتن مکان‌های مناسب‌سازی‌شده برای آن‌ها، از این اطلاعات استفاده کنند.

این کار که درحقیقت نوعی نقشه‌نگاری محسوب می‌شود و در زبان انگلیسی به آن «mapathon» گفته می‌شود، ثبت ویژگی‌های محیط‌های شهری و محیط زندگی افراد با کمک نیروی انسانی و جمع‌آوری و مصورسازی اطلاعات جهت تبدیل آن‌ها برای ابزاری برای کمک به معلولین است. برای به‌اشتراک‌گذاری اطلاعاتی که به‌صورت رسمی ثبت نشده است و تنها به صورت شفاهی بیان می‌شوند، از فناوری‌های مرتبط با شهر هوشمند و همچین پایگاه‌های‌داده‌ی دربردارنده‌ی اطلاعات مکان‌هایی که موقعیت جغرافیایی آن‌ها مشخص شده است، استفاده می‌شود. ترکیب اطلاعات گوگل‌مپ و اپلیکیشن‌هایی مثل «disability Yelp» می‌تواند به ارائه‌‌ی بهتر اطلاعات کمک کند و زمینه‌ی استفاده‌ی بهتر معلولان از مکان‌های مناسب‌سازی شده فراهم می‌شود.

نقشه‌های دیجیتالی نشان‌دهنده‌ی مکان‌های بهبودیافته برای معلولین، می‌توانند زندگی را برای آن‌ها آسان‌تر کنند؛ اما میزان کارایی این نقشه‌ها به اطلاعاتی که دربردارنده‌ی آن‌ها هستند، بستگی دارد و نقشه‌های بد نه‌تنها کمکی به معلولین نمی‌کنند؛ بلکه گاهی اوقات می‌توانند برای آن‌ها دردسرآفرین شوند.

نقشه‌‌های دیجیتالی با سرعت خوبی درحال‌گسترش هستند. یکی از دلایل فراگیر شدن این نقشه‌ها، وجود سایت‌هایی مثل AccessNow ،Wheelmap و AXS Map و Access Earth است. پروژه‌های زیادی در‌رابطه‌با کمک به معلولین بااستفاده از فناوری انجام شده‌ یا در مرحله‌ی انجام‌اند و برخی از آن‌ها مثل AXS Map و AccessNow توسط افرادی مدیریت می‌شوند که خود معلول هستند و فناوری‌های ایجاد نقشه‌های دیجیتالی را مطرح می‌کنند. مدیریت برخی از پروژه‌های دیگر به‌عهده‌ی افرادی هستند که با معلولین درارتباط هستند که شامل اعضای خانواده‌ی آن‌ها، پزشکان و سایر افراد درمانگر می‌شود. برخی‌از استارت‌آپ‌های فعال در زمینه‌های بشردوستانه و شرکت‌های بزرگی مثل گوگل نیز این پروژه‌ها را مدیریت می‌کنند.

مقاله‌ مرتبط:

• چشم‌انداز بزرگ تویوتا برای جامعه‌‌ معلولین و کم‌‌‌‌توان در CES 2019

ایجاد نقشه‌های دیجیتالی با کمک روش جمع‌سپاری (بهره‌مندی از گروه گسترده‌ای از افراد و چندین منبع اطلاعاتی مختلف)، دو مزیت عمده دارد؛ اول اینکه داده‌هایی که افراد مختلف آن‌ها را توزیع کرده‌اند، می‌توانند در مدت کوتاهی باعث ایجاد اطلاعات مفید شوند و می‌توان بااستفاده از آن‌ها به عموم مردم در مورد ارائه بهترین خدمات نوین به معلولین آموزش داد. برخی از اپلیکیشن‌ها این امکان را برای کاربران فراهم می‌کنند که پروفایل‌ را ایجاد کنند و اطلاعات مرتبط با مکان‌هایی را که مورد بررسی قرار گرفته‌ و ثبت شده‌اند، در بردهای اختصاصی برای هر فرد مشاهده کنند. برخی از افراد امیدوارند این اپلیکیشن‌ها بتوانند زمینه‌ساز ایجاد نوع جدیدی از شهروندی شوند که می‌توان آن‌ها را شهروندی هوشمند نامید. جامعه‌ی شهروندان هوشمند برپایه‌ی استفاده از فناوری تشکیل می‌شود و اعضای آن با صرف زمان، انجام فعالیت جسمی و همچنین استفاده‌از دستگاه‌های خاص، اطلاعاتی درمورد زندگی روزمره ایجاد می‌کنند.

حتی‌اگر چنین افرادی معلول نباشند، بررسی محیط اطراف و ثبت اطلاعات مرتبط با آن، می‌تواند به معلولین جسمی و حرکتی و ذهنی و افراد دارای اختلالات حسی، در شناسایی موانع فیزیکی کمک کند.

تهیه و تدوین داده‌های مرتبط با کمک به معلولین، مدت‌ها قبل از ظهور اپلیکیشن‌ها آغاز شده است. افراد فعال در زمینه‌ی کمک به معلولین، برای چندین دهه نقشه‌هایی را ترسیم می‌کردند که در آن‌ها مکان‌های نیازمند ایجاد شیب بین پیاده‌رو و خیابان، رمپ ویلچر، علامت‌گذاری برای معلولین و دیگر امکانات ضروری برای افراد ناتوان مشخص شده بود.

در برخی از شهرهای آمریکا مانند برکلی در کالیفرنیا و نیز اوربانا و شمپین در ایالت ایلینویز، فعالیت‌های مرتبط با بازرسی محیطی، نقشه‌کشی و ایجاد راهکار و همچنین ایجاد فضاهایی در شهر که با اصول طراحی شهری و شهرسازی در تضاد است، این امکان را فراهم می‌کند که افراد معلولی که از ویلچر برقی یا دستی استفاده می‌کنند، با کمک رمپ‌ها در نقاط مختلف (که برخی از آن‌ها قبلا غیر‌قابل‌دسترس بودند) به‌راحتی تردد کنند.

مدت‌ها قبل از اینکه جمع‌سپاری روشی متداول برای برون‌سپاری (واگذاری یک فعالیت به فرد یا افرادی دیگر که عضو تیم کاری شما نیستند) مبتنی بر فناوری باشد، حامیان معلولین، آگاهی سایر افراد را در چنین موضوعاتی به چالش می‌کشیدند. این افراد بنیان‌گذار شعار «Nothing about us without us، هر کاری مربوط به ما است، باید خودمان انجام دهیم» هستند و همین شعار موجب بیان راهکارها برای طراحی‌های جدید و اعتراضات سیاسی را همزمان با هم درپی داشت و در نهایت بسیاری از مداخلات منجر به ایجاد طراحی‌هایی شد که با اصول معماری رسمی و برنامه‌ریزی شهری سنخیتی نداشت.

پروژه Soli گوگل بخشی از آینده اینترنت اشیاء است

پروژه فناوری ژست حرکتی گوگل که Soli نام دارد، در ابتدا شکست خورد اما اکنون از سوی کمیسیون ارتباطات فدرال آمریکا تاییدیه دریافت کرده است و در آینده شاهد احیای آن خواهیم بود.

بخش آلفابت گوگل برای استقرار دستگاه حسگر حرکت بر پایه رادار که با نام پروژه Soli شناخته شده است، از سوی قانون‌گذاران ایالات متحده تاییدیه دریافت کرد.

در جدال آینده آلفابت با آمازون بر سر آینده محصولات مصرفی، Soli بسیار مهم خواهد بود.

فناوری ژست‌های حرکتی بدون نیاز به لمس کردن، آینده اینترنت اشیاء را رقم خواهد زد. استفاده از فناوری ژست‌های حرکتی نسبت به عینک‌های واقعیت افزوده ای که شرکت‌هایی مانند اپل و هواویتولید می‌کنند، درجه تهاجمی کمتری دارند و برای افراد درون‌گرا، نسبت به دستیارهای صوتی گوگل، الکسا، علی‌بابا و شیائومی گزینه راحت‌تری محسوب می‌شوند. آینده دستگاه‌های تلفن همراه‌با فناوری نامرئی رقم می‌خورد که همه جا در دسترس خواهد بود و با سرعتی باورنکردنی درحال محقق شدن است.

کمیسیون ارتباطات فدرال (FCC) گفته است که تاییدیه‌ای را به گوگل اعطا می‌کند تا با قدرت هرچه تمام از سنسورهای Soli بهره‌برداری کند. گوگل تا‌به‌حال برتری خود را در زمینه پردازش زبان طبیعی نشان داده است؛ اما این برای رقابت با ظرفیت‌های بالای آمازون یا شرکت‌هایی مانند هواوی وعلی‌بابا کافی نیست.

فناوری ژست حرکتی بر پایه رادار، تنها با حرکات انگشتان دست قادر به انجام کارهایی باورنکردنی است.

ابتکار پروژه Soli در سال ۲۰۱۵ از درون واحد فناوری‌های پیشرفته و پروژه‌های گوگل متولد شد؛ بخشی که وظیفه آن تبدیل ایده‌های نوآورانه این غول تکنولوژی به محصولات نهایی است. بخش آلفابت گوگل تلاش‌ها و پژوهش‌های زیادی انجام می‌دهد اما این تلاش‌ها به‌ندرت به نتیجه می‌رسند؛ ولی به هرحال در پیشرفت بشر نقش بسزایی ایفا می‌کند. در زمینه فناوری اتوموبیل‌های خودران، Waymo از اوبر و تسلا پیشی گرفته است؛ اما پروژه‌های Dragonfly و Soli موفقیت چندانی نداشته‌‌اند.

مقاله‌های مرتبط:

• پروژه‌ سولی گوگل چیست و چه کاربردهایی دارد؟
• تماشا کنید: کنترل تمامی گجت های پوشیدنی با ژست های حرکتی در پروژه Soli گوگل

کمیسیون ارتباطات فدرال می‌گوید که تصمیمش مبنی بر اعطای اجازه فعالیت پروژه Soli به کوگل، به‌نفع منافع عمومی خواهد بود؛ زیرا این پروژه ویژگی‌هایی نوآورانه همچون کنترل دستگاه‌های مختلف با ژست‌های حرکتی و بدون نیاز به لمس را ارائه می‌دهد. ماهم با این عقیده موافقیم.

با روی کار آمدن فناوری 5G و نسل جدید اپلیکیشن‌های هوش مصنوعی توسط ByteDance و همچنین ابزارهای توسعه‌داده‌شده در بستر Alexa Skills، اینترنت اشیاء سرانجام درحال پدیدار‌شدن است. اعجوبه دستیار صوتی گوگلهم چیزی از نام‌های ذکرشده کم ندارد.

بنابر گفته وبسایت TechCrunch، پروژه سولی یک حسگر رادار را در تراشه‌ای بسیار کوچک تعبیه می‌کند تا حرکات انگشت را با سرعت و دقت بالا رهگیری کند. شما هیچ‌گاه بخش آلفابت گوگل را به خوبی نشناخته‌اید. در این بخش تعدادی از باهوش‌ترین و بااستعدادترین افراد جهان با تعدادی از احمق‌ترین بازاریاب‌ها و رهبران و با استراتژی‌های غلط ترکیب شده‌اند. مدیران این بخش درحال پیرشدن هستند و دیگر نوآوری ندارند.

پروژه سولی، نسلی جدید از کاربردهای مصرفی را معرفی می‌کند و جهان باید این مسئله را مهم بشمارد. در اماکن عمومی هیچ‌کس دلش نمی‌خواد در واقعیت مجازی باشد، فناوری واقعیت افزوده را بپوشد یا دائما با موبایل یا فناوری‌های پوشیدنی درحال بازی‌کردن باشد؛ ما نیاز داریم که نجیب باشیم. فناوری ژست حرکتی، می‌تواند یک فناوری انسانی‌تر را ارائه بدهد که در درازمدت برای کاربران حائز اهمیت است.

منظور کمیسیون ارتباطات فدرال (FCC) از «تأمین منافع عمومی» احتمالاً همان راحتی آحاد مردم است. جهان به سربازان رباتی یا هولولنز برای کارگران نیاز ندارد؛ در عوض به رابط‌های کاربری بدون نیاز به لمس احتیاج دارد.

مایکروسافت و بی ام و در حوزه فناوری‌های ابری همکاری می‌کنند

روز سه‌شنبه مایکروسافت و بی‌ام‌و از شروع کار روی «پلتفرم تولید باز» خود خبر دادند. هدف از ایجاد این پلتفرم، سرعت بخشیدن به نوآوری و توسعه‌ی کارخانه‌های هوشمند است. پیش‌تر نیزفولکس‌واگن با کمک سرویس‌های ابری آمازون (AWS)، پلتفرم مشابهی را ایجاد کرده بود. هدف از ایجاد «پلتفرم تولید باز» بهبود فرایندها و سیستم‌‌های تولید در ۱۲۲ کارخانه‌ی این خودروساز خواهد بود.

قراردادهای اخیر، بخشی از تلاش‌های بازیگران بزرگ عرصه‌ی رایانش ابری برای به‌دست آوردن حجم گسترده‌ای از داده‌ها است که توسط تولیدکنندگان ایجاد می‌شوند. این داده‌ها حاصل اتصال ابزارهایی نظیر ربات‌ها و حسگرها هستند که در مجموع پلتفرم‌های اینترنت اشیاء (IoT) را تشکیل می‌دهند.

اسکات گاثری، معاون اجرایی بخش خدمات ابری و هوش مصنوعی مایکروسافت، در جریان نمایشگاه تجاری صنعتی هانوفر، در رابطه با همکاری ردموندی‌ها با بی‌ام‌و اظهار داشت:

مایکروسافت در حال همکاری با گروه بی‌ام‌و است تا سطح بهره‌وری تولید دیجیتال را در تمام بخش‌های صنعت متحول کند. تعهد ما به ساخت یک جامعه‌ی باز، موقعیت‌های جدیدی را برای همکاری در سراسر زنجیره‌ی صنعتی ایجاد خواهد کرد.

پلتفرم جدید براساس پلتفرم ابری اینترنت اشیاء Azure مایکروسافت ایجاد خواهد شد که در حال حاضر نیز مورد استفاده‌ی بی‌ام‌و قرار می‌گیرد. معماری مرجع پلتفرم جدید برپایه‌ی استانداردهای متن‌باز ایجاد شده و هدف از چنین کاری تشویق دیگر شرکاء برای پیوستن به این پلتفرم است.

بنابر بیانیه‌ی مایکروسافت، ردموندی‌ها امیدوار هستند تا در پایان سال ۲۰۱۹، چهار تا ۶ شریک اولیه در «پلتفرم تولید باز» حضور داشته باشند. به‌کارگیری پلتفرم جدید در حداقل ۱۵ محیط تولیدی تا پایان ۲۰۱۹ نیز یکی دیگر از اهداف اهالی ردموند است.

در حال حاضر ۳۰۰۰ ماشین، ربات و سیستم حمل‌ونقل خودکار بی‌ام‌و با استفاده از خدمات اینترنت اشیاء پلتفرم Azure به هم متصل شده‌اند. همین مسئله می‌تواند در ابتدای کار موارد استفاده از پلتفرم ابری جدید را گسترش دهد.

شنیدن جذاب ترین صداهای طبیعی

یکی از بهترین راه‌های کسب آرامش شنیدن صدا‌های طبیعی است. صدای باران، صدای پرنده‌ها، رعد و برق، بادی که در بین درختان می‌پیچید و برگی که ناگهان از درختی رها می‌شود، همگی صدا‌های لذت بخشی هستند که به ما آرامش بسیاری می‌دهند. امروز وب‌سایتی به شما معرفی می‌کنیم که شما را به همان آرامش نزدیک می‌کند. با زومیت همراه باشید.

در طول روز گاهی اوقات نیاز داریم تا از شلوغی‌های دور و اطرافمان فرار کنیم و به دل طبیعت بزنیم. جایی که تنها صداهایی که شنیده می‌شود فقط صدا‌های طبیعی است. صدای آرامش دهنده باران، باد، چهچه پرندگان و برگ‌ریزان درختان.

برای بسیاری از ما فرصت رفتن به طبیعت با چنین ویژگی‌های فوق‌العاده‌ای بسیار سخت است. چرا که چنین کاری مقدمه‌های زیادی برای آماده شدن، تعیین مقصد، پیدا کردن بهترین مسیر و جور کردن چنین روز آزادی در تقویم کاری و زمان استراحت است که همه آن‌ها به نوبه خود سختی‌های خاص خودشان را دارند. حالا در میان این شلوغی‌های روزمره نزدیک‌ترین راه برای شنیدن و حس کردن آرامش زیاد طبیعت، وب‌سایت Noisli است.

در وب‌سایت Noisli که یکی از بهترین وب‌سایت‌های شنیدن صدا‌های جذاب و خالص طبیعی است، می‌توانید وابسته به حالت خود ترکیبی از صدا‌های مختلف را برای شنیدن انتخاب کنید. برای مثال با ورود به آدرس http://www.noisli.com در ابتدا با حساب کاربری فیس‌بوک، ایمیل یا گوگل خود ثبت نام کنید و با وارد شدن به صفحه بعد با گزینه‌هایی در بالا مواجه می‌شوید. همانطور که مشاهده می‌کنید انواع صدا‌های طبیعی با آیکون مخصوصی مشخص شده‌اند و درجه بندی نیز در پایین‌ آن‌ها دیده می‌شود که می‌توان شدت آن صدا را در بین صدا‌های دیگر در حال پخش تعیین کرد. 

در بخش بالایی می‌توانید با انتخاب سه گزینه Random (اتفاقی)، Productivity (بهره‌وری) و Relax (آرامش دهنده) با توجه به حالت خود صدا‌هایی که دوست دارید را بشنوید. همچنین می‌توانید برای شنیدن صدا‌های مورد علاقه خود یک زمان مشخص تعیین کنید تا در همان مدت زمان مشخص صدا‌ها پخش شوند.